Theo de rooy in de telegraaf

THEO DE ROOIJ voormalig ploegmanager Met vallen en opstaan bouwde hij een rijke carrière op. Of het nu als amateur, prof, ploegleider of teammanager was, steeds wist hij ondanks tegenslagen terug te komen aan de top. Theo de Rooij gelooft niet in een definitieve afrekening. Dat hij geletruidrager Michael Rasmussen na bedrog uit de Tour de France moest sturen, was een dieptepunt. Na een gedwongen ‘sabbatical’ raapt hij de handschoen weer op. Via zijn autobiografie beZield toont hij zijn ambitie voor een rentree. HOLTEN, zaterdag “Ik wil niet dat er op mijn begrafenis een gele trui over mijn kist wordt gelegd.” Treffender kan Theo de Rooij zijn gevoel niet uitspreken. Ruim anderhalf jaar nadat hij Michael Rasmussen als geletruidrager uit de Tour de France stuurde, realiseert hij zich dat hij nog lang niet klaar is met de wielersport. Door het schrijven van zijn autobiografie is de brandende ambitie weer komen boven drijven. “Het mag niet zo zijn dat het naar huis sturen van Rasmussen het laatste is, dat het publiek zich van mij herinnert.”

De twijfels kunnen niet worden weggenomen en het zal altijd het woord van Rasmussen tegen dat van Rabobank blijven. Wist nu werkelijk niemand dat de eigenzinnige Deen niet in Mexico was geweest? Dat hij bewust met foute informatie in de where-abouts de out-of-competition controles probeerde te ontlopen. Rasmussen beweert dat de betrokken personen in de ploeg op de hoogte waren, maar De Rooij benadrukt nog altijd dat hij op woensdagavond 24 juli 2007 via Telesport volstrekt nieuwe informatie kreeg.

“Tot aan dat telefoontje was ik nog altijd in de veronderstelling dat Rasmussen in juni een of twee weken bij zijn schoonouders in Mexico was geweest. De verklaring van ex-renner Davide Cassani, die ik al tientallen jaren ken, gaf voor mij de doorslag. Natuurlijk kan ik me voorstellen dat sommige mensen zich afvragen of ik niet had moeten weten waar hij daadwerkelijk was. Als manager van de ploeg weet je echt niet waar iedereen is. Zeker niet wanneer iemand je bedriegt. Achteraf stel ik wel dat het echelon mensen onder mij (de betreffende ploegleiders in de Tour Erik Breukink en Erik Dekker, RK) wél had moeten weten waar hij zat. Maar hou er rekening mee dat het invullen van de where-abouts op dat moment geen issue was. Er was geen reden om aan het antwoord van Rasmussen te twijfelen.”

De Rooij benadrukt dat hij de bewuste vraag gedurende die Tour meerdere malen recht-op-de-man aan Rasmussen heeft gevraagd. “Rasmussen bleef steeds volhouden dat hij in Mexico was geweest. Daarom nam ik het vol overtuiging ook voor hem op in de gesprekken met de Tourorganisatie. Er was vanuit de Tour een zekere druk op onze ploeg. Zij eisten op de rustdag een persconferentie. Als we daar niet goed uit zouden komen, zou er worden ingegrepen. Achteraf had ik dat nog wel eens willen zien. Na de persconferentie in Pau dacht ik echt dat we door konden naar Parijs. Dat we veel onzekerheden hadden weggenomen. Ja, ik geloofde dat we de Tour gingen winnen. Al ergerde ik me wel aan de houding van hem. Hij stelde zich zo arrogant op en had allesbehalve een sympathieke houding. Hij gaf richting zijn concurrenten niets weg. Het was beter om kwetsbaarder te zijn. Dan win je goodwill bij het publiek, wat op dat moment heel belangrijk was.”

Hoewel Rasmussen hem, naar eigen zeggen, belogen en bedrogen heeft, verwijt hij de Deen nu niets meer. “De eerste maanden was ik woedend op hem. Ik heb door hem alles verloren. Al kijk ik nu niet met wrok terug. Het heeft geen zin om met negatieve gevoelens rond te lopen. Uiteindelijk heeft hij de zwaarste prijs moeten betalen. Hij is als geletruidrager uit de Tour gezet en kreeg daarna nog eens de maximale straf van een schorsing van twee jaar. Een zware straf, want hij is nooit positief getest. Maar ja, Rasmussen heeft zelf schuld aan dit verhaal. Daarom moet hij nu op de blaren zitten. Ik denk dat hij nog lang niet alles verwerkt heeft en vraag me zelfs af of hij er ooit uitkomt.”

De affaire Rasmussen is het meest donkere hoofdstuk uit zijn levensverhaal. In de aanloop naar de Tour besloot hij in overleg met de verantwoordelijke mensen van de ploeg om de Deense klimmer te laten starten. “We waren op de hoogte van de recorded-warnings, maar ook de UCI gaf aan dat er geen reden was om hem niet naar de Tour te sturen. Het management van de ploeg en de ploegleiding hebben afwegingen gemaakt, waar we allemaal achter stonden. Ik kan leven met de beslissingen die ik genomen heb.”

Na de Tour was De Rooij in de ogen van velen de zondebok. Sommigen namen het hem persoonlijk kwalijk dat hij de Deen uit de Tour had gestuurd. “Ik kan me voorstellen dat een deel van het publiek klaar was met het wielrennen. Het was niet makkelijk toen ik vanuit Frankrijk thuis kwam. Ik had het gevoel alsof ik me op een eiland bevond, terwijl er om me heen een absurd vacuüm was. Je voelt dat mensen je nakijken, terwijl je minder wordt aangesproken. Ik voelde me verantwoordelijk voor wat er in de Tour was gebeurd en welke gevolgen dat voor de ploeg had. Dat woog zwaarder dan alles. Het heeft gewoon een hele lang tijd geduurd voordat ik alles weer in het juiste perspectief zag.”

Vijf dagen na de Tour nam hij zelf het besluit om zijn ontslag in te dienen. Bewust gaf hij de regie niet uit handen. ,,Ik realiseerde welke turbulentie er zou ontstaan als ik in die functie bleef zitten. Ik voelde dat het vertrouwen verdwenen was. In het belang van mezelf, maar zeker in het belang van de ploeg ben ik opgestapt."

Het was de tweede onvermijdelijke en moeilijke beslissing die hij in anderhalve week moest nemen. Alles wat hij had opgebouwd in de wielersport ging in tien dagen tijd verloren. “Het was ontzettend moeilijk om de ploeg los te laten. Alle mensen waar je twaalf jaar samen die ploeg mee hebt opgebouwd laat je achter. Ik was altijd trots op die ploeg en was ontzettend ambitieus in mijn functie. Het was een harde klap toen ik besefte dat ik er geen onderdeel meer van was. Toch voelt het nog altijd als ‘mijn’ ploeg. Ik kan dat niet loslaten en dat zal waarschijnlijk tot het einde van het sponsorcontract in 2012 zo blijven.”

Voor het eerst in vijfentwintig jaar was hij vorig jaar niet bij de Tour de France. Een wedstrijd die hij omschrijft als niet de leukste en gemakkelijkste, maar wel de meest bijzondere. Alsof het noodlot meespeelde, viel hij vlak voor de Tour tijdens een fietstocht met zijn zoon Paul. De Rooij brak zijn heup en sleutelbeen, waardoor hij in juli ook nog eens thuis gevangen zat in een rolstoel. ,,Het was soms enorm confronterend om beelden van de Tour te zien. Vooral bij interviews met Rabo-renners, waarbij ik op de achtergrond zag wat er zich allemaal rond die ploeg afspeelde. Het was mijn vrouw Marian die me eraan herinnerde dat ik ooit de ambitie had uitgesproken om een boek over mijn wielerleven te schrijven. Aan de hand van anekdotes wilde ik een schets maken hoe het leven in een wielerpeloton er als renner, ploegleider en teammanager uitziet. Marian motiveerde me om dat idee nu op te pakken. Achteraf kan ik zeggen dat het schrijven van het boek een therapeutische werking heeft gehad."

De Rooij realiseerde zich tijdens het schrijven dat hij een jaar nodig heeft gehad om tot rust te komen. “Ik denk dat de laatste jaren zo hectisch waren, dat mijn energiebalans enigszins verstoord was. Ik was altijd dag en nacht met de ploeg bezig. Ik voelde me al schuldig als ik een keer ging fietsen en dan niet voor het team aan het werk was. Na dat gedwongen ‘sabbatical year’ zat ik weer boordevol ideeën. Het boek heeft me de nodige positieve energie gegeven.”

Terecht overheerst een gevoel van trots wanneer De Rooij het boek laat zien. Een boek zonder afrekeningen en schandalen, maar op een passionele manier laat hij de romantiek van de wielersport leven. Zijn carrière heeft hij als een avontuurlijk jongensboek beleefd en beschreven. “Het schrijven van het boek is een van mijn mooiste projecten. Het is een beetje mijn kind geworden. Ik heb het zelf beleefd, opgeschreven en in eigen beheer uitgegeven. Ik had nooit gedacht dat het zoveel met me zou doen. Ik ervaar nog meer welke geestelijke rijkdom de wielersport mij gebracht heeft.”

Zelf noemt hij het boek nu een uitstekende manier om de buitenwereld te laten zien dat hij er nog is. Hij realiseert zich dat hij zelf nooit met zijn eigen beeldvorming bezig is geweest. “Tijdens het schrijven van het boek kwam het besef dat ik niet klaar ben met de wielersport. Het kan niet zo zijn dat het uit de Tour sturen van Rasmussen mijn laatste daad is geweest.”

Als zaakwaarnemer van onder anderen Raborenner Robert Gesink, met lezingen en met het organiseren van vipreizen naar de Tour is hij aan de zijlijn betrokken in zijn sport. Zijn grote ambitie is om terug te komen met een ploeg. “Het zou een enorme uitdaging zijn om vanaf het begin eens een ploeg op te starten, zodat ik helemaal mijn ziel erin kan leggen. Ik heb een format in mijn hoofd wat voor een zekere vernieuwing in de wielersport zou zorgen. Wanneer je een jaar vanaf de zijlijn toekijkt, wordt het je duidelijk dat sommige zaken echt anders moeten. Met mijn verleden en met goede mensen om me heen denk ik dat er iets heel moois kan worden neergezet. Je wilt niet weten hoeveel mensen uit de wielersport me al hebben gevraagd of ik weer iets ga opstarten. Ze zouden direct weer voor mij willen werken. Het is niet dat ik dit wil doen om iets recht te zetten. Nee, vooral uit liefde voor de wielersport. Na het schrijven van BeZield, weet ik één ding zeker. Mijn boek in het wielrennen is nog niet af.”

De Telegraaf

Welkom op het forum van startpagina!

erik

Frankie

Cyclad

PietvZ

Marco

gerd

Marco

gerd

PietvZ

Mazter