Als fan, minder als objectieve toeschouwer…
Spanning moet niet rennerafhankelijk zijn en staartsingulier, secundaire koersornamenten. De spanning moet erupteren vanuit een, in ieder geval ogenschijnlijk, onwaarschijnlijk koersverloop. Kopen mag, bijvoorbeeld, maar met de knip erop. Hoe maar de kijker bedrogen wordt in haar eigen koersconditionering des te rijker.
Mijn prachtige koers is een koers met onaflatende demarages ontsproten uit wolkendekens, een chasse patat van de zuigmacht der nivellering, een koers met een kop en een staart maar zeker niet zonder tieten en een penis, een koers die naast haar versnipperde veld toch een taktische inslag heeft, broedermoorden en overspel en het liefst met een winnaar die op de streep zich het gezicht van Hannibal aanmeet, de meute tot olifanten degraderend.
Of zoiets.
Doch, de tijdrit in de Boucle de l'Artois van 2009 blijft het mooist.