Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Toni
Global Warming
De opwarming van de aarde is een hot item in de wereld. Al Gore is niet weg te slaan uit de media en broeikaseffecten, overstromingen en bosbranden zijn fenomenen die niet meer weg te denken zijn uit het hedendaagse leven. Ik heb bij de woorden “opwarming van de aarde” altijd het idee dat het over de hele wereld dan warmer gaat worden, dus lekkerder om te fietsen. Maar zo schijnt het dan toch niet te werken.
Het is de derde rit in de Ster van Bessege. We vertrekken uit het troosteloze Nimes om per bus naar de start van deze etappe te rijden. De eerste twee ritten waren koud maar droog, maar nu slaat de regen al zachtjes tegen de voorruit. De gezichten in de bus staan, net als het weer buiten, op onweer. Wat regen toch met het moraal van een renner kan doen. Voorbereidingswedstrijden dienen gereden te worden in mooi weer, de eerste randjes moeten zichtbaar worden op armen en benen en de nieuwe schoenen moeten blinken in een voorjaarszonnetje. Dat is wat renners willen in de eerste koersen van het jaar. Noem ons verwend maar de eerste koersen van het jaar moet je ons niet lastig vallen met regen, natte sneeuw of allebei.
Zo laat mogelijk komen we de bus uit, stellen ons zichtbaar chagrijnig aan de start op en worden weggeschoten voor een middagje afzien in 3 graden en regen.
Maar als we na dertig kilometer koers verkeerd worden gestuurd, tien minuten stil worden gezet en langzaam blauw aanlopen is de maat vol voor iedereen: “Annulée!” wordt in koor geroepen en de koers wordt ingekort naar een slordige zeventig kilometer. En het had niet veel langer moeten duren.
Eigenlijk moesten we ons schamen dat we te beroerd zijn om door de regen te fietsen maar de warme douche in de bus spoelt al snel die schaamtegevoelens weg. Dikke ogen, blauwe lippen en “kouwe klauwen” zijn de overblijfselen van etappe numéro trois. Toch blijven we hopen dat de opwarming van de aarde ook zijn intrede doet in de wielerwereld, te beginnen met de etappe van morgen. Helaas was dat ijdele hoop voor deze Ster van Bessege.
Anderhalf week later fietsen we in korte broek, kort shirt en zonnebril door het Portugese land. De moraal is net als de temperatuur hoog. Hier zijn we renner voor geworden! Witte lijfen en bruine armen! Meer wielrenner kun je niet worden… Maar ik denk dat Al Gore daar maling aan heeft. Ik denk niet dat Al beseft hoe fijn het voor sommige mensen is dat de aarde opwarmt. Ik denk niet dat Al beseft dat er sommige groepen mensen zijn die dan met meer plezier naar hun werk gaan. Misschien dat Meneer Gore volgend jaar de Ster van Bessege eens moet gaan fietsen?
Michiel
Gepubliceerd op 22 april 2009 om 10:58 | Permanente link
Inauguratie
Amerika was afgelopen maand in de ban van Barrack Obama. Petjes, t-shirts, buttons en vlaggen waren niet aan te slepen in Washington en miljoenen mensen woonden de inauguratie van de eerste zwarte president van Amerika bij. Zowel ter plekke als op tv. Mediaspektakel in het kwadraat en natuurlijk typisch Amerikaans: Groot, groter, grootst.
Inauguratie: een formele ceremonie ter gelegenheid van bijvoorbeeld het begin van een ambtstermijn. Dat is wat in het woordenboek staat over dit fenomeen. Meestal slaat dit dus op een aanstaande president maar in dezelfde week als Obama werd er aan de andere kant van de wereld een andere Amerikaan geïnaugureerd (mooi scrabblewoord). De mensenmassa was iets minder groot als voor het Capitol, maar het mediaspektakel was er niet minder om. The Boss, oftewel Lance Armstrong, reed in de Tour Down Under voor het eerst sinds drie jaar weer een UCI koers en werd in Australië geïnaugureerd voor zijn derde ambtstermijn als beroepswielrenner.
Wereldkampioen op je 21e, teelbalkanker overwinnen en zeven keer de Tour winnen. Er zijn Amerikaanse presidenten met een minder indrukwekkend levensverhaal. En nu maakt Lance zijn comeback in het peloton om er weer even orde op zaken te stellen. Daar gingen geen verkiezingen aan vooraf, maar een simpel filmpje op zijn website waarin hij met afgetraind gezicht de camera toespreekt: “Ja, de geruchten zijn waar. Ik kom terug”. Menig kandidaat-Tourwinnaar zag zijn overwinning alweer een jaar uitgesteld, want wat is er tegen dictator Lance te beginnen? Die gaat echt niet terugkomen als hij niet zeker weet dat hij de Tour kan winnen. Lance kent namelijk alleen het woord winnen. Maar zijn het echt alleen ambitie en de promotie van zijn kankerfonds die hem drijven? Zou het zwarte gat ook niet aan hem getrokken hebben zoals aan zoveel wielrenners en had hij niet gewoon schoon genoeg van de Hollywoodfeestjes? Miste hij niet het ritme van het leven als sporter en zag hij dat hij toch niet heel succesvol ging worden als marathonloper, wat hem deed besluiten te gaan doen waar hij goed in is: winnen op een fiets? Want winnen is verslavend, zeker als je het vaak doet. Daar kan geen geld of fotomodel tegenop.
Dus daar reed Mr. Livestrong zijn kilometers door het Australische land in de kleuren van Astana. De pers stond rijen dik te wachten om een glimp op te vangen van de fietsende legende, huwelijksaanzoeken onderweg werden mooi in beeld gebracht en Lance reed stoïcijns verder alsof hij nooit gestopt was. Mager, soepel tredje en vastberaden om in juli weer toe te slaan. Want in die maand haalt Lance Amerika persoonlijk drie weken uit haar crisis. De ambtstermijn van vier jaar zal hij waarschijnlijk niet vol maken, maar wie weet staat hij tegen die tijd wel voor twee miljoen mensen met één hand op zijn hart en één in de lucht: “I, Lance Armstrong, hereby declare…”
Michiel
Gepubliceerd op 22 april 2009 om 10:53 | Permanente link
Vriendendienst
Thomas Dekker. Enfant terrible van het cyclisme Hollandais, arrogant, patsertje, dure kleren, dure auto, iets te bruin, iets te lang haar en iets te grote zonnebril. Als je niet beter zou weten en alleen de kranten zou geloven is er met deze jongen maar weinig aan te vangen. Onbereikbaar, eigenwijs en brutaal. Niet de meest ideale schoonzoon, zeker niet naast renners als Robert Gesink en Bauke Mollema, en iets te veel flair voor een keurige bank als Rabobank. In Italie lopen ze weg met dit soort renners, in Nederland is het niet gepast om je kop boven het maaiveld uit te steken. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.
En één jaar was genoeg om van meest gevierde renner van Nederland te vallen naar een renner die het plezier in het fietsen was verloren. Gevierd en verguisd. Zo gaat dat in Nederland. Je moet presteren, je bek houden en vooral geen mindere periode hebben want voor jou tien anderen.
Ik woon al enkele jaren in Belgie en ik verbaas me elke keer weer hoe vaak Frank Vandenbroucke een bladzijde vult in een dagblad. “God is terug”, “VDB in vorm voor Vlaanderens Mooiste”, “VDB heeft plannetje voor Hoogmis”. Frank, al 34 keer van zijn voetstuk gevallen maar altijd weer terug opgeraapt door publiek en media. Om over het witte poeder gevalletje van Tommeke maar te zwijgen.
Thomas Dekker, eens het wonderkind, werd verdacht van variabele bloedwaardes. What the @!#$ zijn variabele bloedwaardes? Volgens mij heb ik ook variabele bloedwaardes. Prik eens bloed op maandag en prik het dan nog eens op vrijdag. Wedden dat ze variabel zijn. Maar de journalisten zagen hun kans schoon om het, weliswaar fotogenieke, hoofd van Thomas gelijk te maken met het maaiveld. En dat was bijna gelukt.
Nu gaat hij rijden voor een Belgische ploeg en waarschijnlijk wordt hij bij de eerste de beste koers door Michel Wuyts al gebombardeerd tot halve Belg maar who cares? Hij heeft het plezier weer terug en zal er zeker staan in het komende seizoen. “TD is terug”, “TD in vorm voor La Doyenne” en “TD heeft een plannetje voor de Amstel”. Ik ga met plezier de krant openslaan aan het ontbijt.
Voor mij wordt het ook weer een nieuwe uitdaging want ik mag samen met Thomas debuteren in het Lotto shirt. Een vriendendienst van die onbereikbare, brutale en arrogante ex Rabo renner. Want achter die grote zonnebril schuilt wel een goede vriend die loyaal is en voor anderen door het vuur gaat. Maar dat is niet interessant om te lezen in een krant… Dus schrijf ik het maar. Als vriendendienst voor hem.
Michiel
Gepubliceerd op 22 april 2009 om 10:52 | Permanente link
