In de Giro die di Luca won gingen ze in bijna elke bergrit van ver. De rit naar Briancon won di Luca zelf, in een veredelde tussenetappe gingen Simoni, Garzelli en nog een paar totaal onverwachts, en dan waren er nog Ricco/Piepoli naar Tre Cima di Lavaredo (doping of niet, prachtig was het).
In de Giro die Savoldelli won was er de Colle delle Finestre.. ook niet de slotklim, en Rujano die in beide dolomieten ritten ging met Parra. Er was nog een andere etappe, volgens mij won Basso die, waar ze ook op de voorlaatste klim gingen.
Vorig jaar probeerde Pellizotti het op de Passo di Giau (niet succesvol), di Luca deed het in die etappe die Bosisio won en de etappe die Kiryienka won.
Kortom, in de Giro vallen ze gewoon vaak van ver aan. Lange solo's van Sella's en Rasmussen die gewoon veel voorsprong cadeau krijgen omdat ze niet serieus genomen worden vind ik ook niet alles overigens, dan heb ik liever een leuk groepje dat ten aanval trekt.