Ik vind het frappant dat er überhaupt nog geschrokken of geschokt wordt gereageerd op dopinggebruik in de sportwereld. Ik vind het negatieve imago van doping niet geheel terecht–let wel, ik zeg: ‘niet geheel terecht’ en niet ‘geheel niet terecht’.
In plaats van de moraalridder uit te hangen en vanuit hoe het is, oordelen over hoe het zou moeten zijn, verplaatsen we ons liever in de sporter. Iedereen die op welk niveau dan ook fanatiek met sport bezig is, of dat nu een serieuze hobbyist is die het maximale uit zichzelf wil halen of een prof, stuit op enig moment op zijn grenzen. Er is maar zóveel progressie te boeken met voeding, suppletie en training en de enige vooruitgang die nog geboekt kan worden is afhankelijk van vooruitgang op de gebieden van voedingsinzichten enz.
Aangetekend moet m.i. worden dat er al een dunnen scheidlijn is tussen suppletie en doping. Doping is geen productnaam, het is als ‘pitbull’ een soortaanduiding. Laten we eerst eens helder definiëren wat doping is. “Kunstmatig prestaties bevorderen”? Zoiets? Wat is kunstmatig? Niet-natuurlijk? Wat is nog natuurlijk? Creatine Monohydraat of Ethyl Ester? Tuurlijk… komt in voeding voor, maar niet in de hoeveeheden die je met een kuur binnenkrijgt.
Een heldere definitie van doping en welke producten precies binnen die definitie vallen is al één probleem. Maar dit vind ik eigenlijk niet zo'n interessante discussie. M.i. komt de aversie tegen doping, althans die bij de wielersupporter, voort uit de Joods-Christelijke moraal c.q. traditie en ‘nee’, je hoeft geen Jood of Christen te zijn om die moraal erop na te houden. Oók ik, met r.k. ouders en grootouders, heb die moraal met de paplepel ingegoten gekregen en worstel als atheïst hiermee. Het heeft allemaal te maken met grenzen, amateurs en profs lopen er allemaal vroeg of laat tegenaan. Iedereen krijgt te maken met het trainingsprincipe van de ‘verminderde meeropbrengst’ en iedereen plafoneert op enig moment. Dan vind ik het helemaal niet vreemd dat je op zoek gaan naar grensoverschrijdende middelen. Je wilt immers het maximale uit jezelf halen en als doping je daarbij helpt: why not? Ik heb het hier niet over wedstrijdverband, waar met gelijke middelen gestreden zou moeten worden. Dopinggebruik is niet eerlijk, simpelweg omdat het tegen de regels is / is afgesproken dat ‘we dat niet doen’. Vanuit dat oogpunt is doping verwerpelijk, maar niet doping ‘an sich’.
Gij zult niet fokken met Gods genetische code… het lijkt iets heiligs als je een theïst bent: je genen, je blueprint… afblijven! We zijn Gods creatie! Ik denk dat het ‘je moet het doen met wat je hebt’ ligt opgesloten in de Hebreeuwse moraal/traditie.
Doping fout? Ja, oneerlijk wanneer gebruikt door sommigen in de wedstrijdsport, simpelweg omdat het in de regels ligt opgesloten. Maar is er feitelijk wat mis met doping? M.i. niet. Ik vind logisch dat in het streven naar sneller, hoger en sterker grenzen worden verlegd, ook via kunstmatige middelen. Bovendien: het is niet dat een sporter doping gebruikt om zich een zekere prestatie makkelijker af te laten gaan, hij gebruikt om méér uit zichzelf te halen. Doping is geenszins ‘makkelijk’ of zoiets. Kijk naar de bodybuilders… denk er van wat je denkt, of het esthetisch mooi is, daar kun je over twisten. Maar de mannen die wekelijks Winstrol injecten of wat dan ook, doen dat niet om het rustiger aan te doen. Ze trainen des te harder. Je kunt erover debatteren of dat grensverleggen voortkomt uit een of ander minderwaardigheidscomplex c.q. compensatiedrang, maar dat is een heel andere discussie. De motieven om doping te gebruiken zullen verschillen.
Het is in ieder geval, het breed dopinggebruik bevestigt dit, tijd om de moraal eens te herzien en met een nieuwe visie en beleid te komen… de praktijk leert dat de theorie, d.w.z. de huidige regelgeving, achterhaald is. Moraal is niet meer dan een mening en inherent aan een tijd, de ‘onze’ is enigszins achterhaald. Wie sterk tegen doping ageert, ziet de sport m.i. te los van het sociale gebeuren… ik lees pracht-pleidooien tégen doping, romantisch dat ze zijn! Sport als ideaal enzo… heel leuk allemaal, dat idealisme, maar is het niet tijd voor wat realisme?