Dank je wel voor het nogmaals uiteenzetten van de nauwe, naar binnengekeerde, conservatieve, wieler-Europese uitleg van winnen en verliezen. Bij Oprah Winfrey, Larry King en David Letterman wordt LA gehuldigd met een staande ovatie als hij met zijn gekleurde armbandjes uitrijdt als nr 134 en het jaarverslag van Livestrong toont, hoor.
Je roept in die cultuur nu eenmaal sneller wat je ambities zijn, dan dat wij dat roepen. Cum laude slagen, NBA halen, Super Bowl ring winnen, 5x goud willen winnen (Heiden), 7x goud willen winnen (Spitz), 8x goud willen winnen (Phelps), president willen worden (een paar miljoen jochies van 13), een 'most likely to succeed-verkiezing bij schooleindexamen, spellingswedstrijd, enz. Als je dat zwart op wit zet en leest door een Europese bril, dan mis je de essentie, is mijn mening. Ik schets met vage pennestreken een cultuur, uiteraard valt er ook heel wat op af te dingen.
Uit niets kun je overigens opmaken welke cultuur ik prefereer. Dat verzin je er zelf bij. Je zit er dan ook naast: ik heb geen waardeoordeel over dat cultuurverschil, ik vind het wel interessant om de stijlverschillen te bekijken en ik zie regelmatig dat Europeanen (Fransen!) Armstrong verkeerd begrijpen door het verschil in “taal” (figuurlijk dus) die ze spreken. Voor balans: ook die VS-cultuur kent vervelende kanten, zoals hoogmoed, arrogantie, gebrek aan respect voor andere culturen.