Alleen al het woord “ASO” werkt op sommigen nog altijd als een rode lap.
Het zal me persoonlijk worst zijn om welke koers het gaat.
Als ik als organisatie een koers organiseer, en de deelnemers leggen voor de start ook nog een belofte af dat ze niet vals zullen spelen (terwijl ze daartoe ook al volgens de regels van het spelletje toe verplicht zijn), en ze verzieken mijn wedstrijd door te frauderen, waardoor
a. ik aanzienlijke schade lijdt,
b, het imago van mijn koers wordt besmeurd,
c. het wedstrijdverloop opzettelijk nadelig wordt beïnvloed (al die etappezeges b.v. in de Tour van vorig jaar, door fraudeurs),
enz.
dan vind ik dat ik moreel en materieel het recht heb om die mensen niet meer tot mijn koers toe te laten. Het CAS geeft mij overigens daarin gelijk (in dit soort zaken heeft het CAS uitspraken gedaan die een organisator in zo'n geval ondersteunen).
Het beroerde is dat alleen een sterke partij als ASO het zich kan permitteren om in zo'n situatie zijn standpunt vast te houden. Een zwakkere organisator heeft weinig keuze.