Ik heb toch een andere kijk op de term ‘Rock ’n Roll' dan jij, Merijn. Jij stelt dat Boonen doelbewust, de risico's kennende, (toch) het risico heeft genomen weer eens een of meerdere lijntjes coke te snuiven? Ik geloof daar niet in, of het moet zo zijn dat er inderdaad sportieve redenen aan ten grondslag liggen (maskeren, moraalverhoging, afvallen) (maar daar geloof jij sowieso niet in, dus dat laten we buiten beschouwing)
Wat overblijft is een wielrenner die blijkbaar het leven niet aankan, zijn beroep niet serieus neemt en het allemaal worst zal wezen… Dit kun je Rock ‘n Roll noemen, bijvoorbeeld in het geval VDB. Het blijft in vele opzichten ontzettend zonde dat hij eigenlijk nooit een échte wielercarrière gehad heeft, maar Rock ’n Roll is hij wel. Hij deed zijn eigen ding, was een pionier en was leidend. Hij had een bepaalde (levens)stijl komt daar voor uit, heeft maling aan wat anderen doen of denken en blijft volharden in het spel, zijn leugen en zijn droomwereld…
Boonen lijkt me daarentegen toch echt een ander geval, haast zielig en inderdaad dom. Tom Boonen is niet Rock ‘n Roll, Tom Boonen is lijdend (met een lange ij dus) zwak en kan blijkbaar geen richting geven aan zijn leven. Hij heeft het blijkbaar (als we jouw visie volgen) nodig om na een tijd van stress en topprestaties zich eens te laten gaan, met alle gevolgen van dien. Ik vind daar niets Rock ’n Rolls aan…