Ik weet niet wat je waar gelezen hebt, maar ik vind het door jou bekritiseerde stuk nergens.
Zolang jij niet met de column zelf op de proppen komt plaats ik maar een mooi gschreven stukje van Michiel over de 2 Nederlandse smaakmakers van het voorseizoen:
John Beton en het Beest van Friesland
Als je van Yerseke naar Moleneind zou rijden op de fiets zou je kunnen zeggen dat je er een aardige duurtraining op hebt zitten. De twee uithoeken van Nederland hebben niet veel gemeen, afgezien van het feit dat ze allebei dichter bij de Noordzee liggen dan Lommel, maar dat was het wel volgens mij. Toch is er een overeenkomst die sinds het wielerjaar 2009 niet meer over het hoofd gezien kan worden want de beide plaatsen herbergen twee wielertalenten met een opmerkelijk verhaal: Johnny Hoogerland en Lieuwe Westra
Bouwjaar 1982 en 1983 (vooral 1982 is een goed wijnjaar), de jaren waarin de twee hardrijders het levenslicht zagen. Allebei opgegroeid in de winderigste streken van Nederland en allebei beloftevolle renners in de jeugdcategorien. Lieuwe vooral een sprinter met een voorkeur voor muziek van de Party Animals (vandaar bij de jeugd bijbehorende gladgeschoren kop) en Johnny een pure hardrijder met een voorkeur voor het uithangen van de lolbroek (op gepaste maar vooral ongepaste momenten). Ik was er live getuige van dat Lieuwe drie klassiekers won als nieuweling en als jochie van 15 denk je dan al gauw dat je tegen de nieuwe Jan Raas van de 21e eeuw aan het fietsen bent. Ook Johnny kon menigmaal op mijn bewondering rekenen gedurende “onze Rabo junioren tijd” maar door de fratsen die hij na de koers uithaalde verwachtte je eigenlijk nooit dat deze zeeuw zou kunnen uitgroeien tot een serieuze beroepsrenner. Lieuwe was als junior al uit het wereldje gestapt en was zich volledig aan het richten op de andere geneugten des levens. Die zien we nooit meer terug.
Maar wat schetste mijn verbazing toen ik een paar jaar geleden ineens naast De Nieuwe Lieuwe aan de start stond bij het NK. Lieuwe mét haar! Coupe gabber was verruild door blonde haren en zo te zien had Lieuwe met zijn nieuwe kapsel ook weer de moraal teruggevonden om in een peloton te rijden. Het leven zit vol verrassingen en bizarre wendingen.
Johnny had ondertussen ook het een en ander meegemaakt, van testosteron ongeval (testosterongeval) maar bewezen lichaamseigen tot uitstapjes in verschillende ploegen maar was wel altijd blijven fietsen tot het moment dat ook hij er de brui aan dreigde te geven. Tot ik hem in de winter van 2007 tegenkwam in de buurt van Lommel. “Verdwaald John?” “Nee, ik heb het winterlicht gezien!” en hij stoempte verder om in 2008 de keien uit de straat te rijden. Lieuwe deed hetzelfde en zo geschiedde dat een Zeeuw en een Fries bij VacanSoleil verenigd werden en de smaakmakers werden van het voorjaar van 2009.
Moraal van het verhaal? Bijzondere comebacks zijn niet alleen besteed aan renners zoals Armstrong.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
