Nee, dat is nu ook net het verschil tussen het gebruik van doping en tussen diefstal. Bij diefstal wordt de gedupeerde rechtstreeks in zijn portemonnee getroffen. Bij het gebruik van doping is het maar zeer de vraag of er direct geduppeerden zijn, wellicht slechts indirect gedupeerden. Collega renners, als de dopeur de koers wint, slechts en alleen dankzij doping. Ten eerste is dat verband niet te bewijzen, ten tweede hoor ik de collega's niet erg hard klagen. Bovendien moet het eerst ‘uitkomen’, voordat met een oordeel kan vellen of überhaupt iets kan weten. Bij een eventuele positieve plas zouden ook de supporters zich nog teleurgesteld kunnen voelen, want dat is natuurlijk waar het hier om draait? Al is, ook dit, weer een indirect verband en heeft dit vooral ook te maken met opvattingen die tijd- en plaatsgebonden zijn…
Sporten doe je inderdaad met spelregels. Je moet je daar dan ook aan houden, is mijn opvatting. Zo Socratisch ben ik dan ook wel weer.
Echter, in een wat meer abstracte en filosofische discussie vind ik er niets mis mee (en dat heb ik al meerdere malen gedaan) om de stelling aan te gaan dat het verbieden van dopingproducten een slechte spelregel is. Ongeveer even belachelijk als het verbod op training, of meer dan 8 uur bedrust. Als doping een renner kan helpen het doel van doen aan topsport (meer specifiek wielrennen) te verwezenlijken, namelijk winnen, dan is een verbod daarop strijdig met dit doel…
Een verbod op ‘afsnijden van het parcours’ is daarentegen weer niet strijdig. De race gaat immers om wie als ‘snelste’ een bepaald parcours aflegt. Het is niet ga zo snel mogelijk van A naar B en kies zelf de route…